رشم
نیرھے بیٹھے اک رشم نے
مینوں ٹمبیا
غماں دا چکڑ ہٹاکے
متھا میرا چمیاں
اوہ سورج نہیں سی
چندرماں نہیں سی
نہ کوئی تارہ اسمانی
اوہ ہے دراڈی مسکان رہانی
اوسنے وار وار اکو
سنیہاں اچیریا
چاننے ولّ مڑ آ
اوئے منا ہنیریا
میں پھر وی چبی جاواں
بیتے دناں دی کڑتن
دکھدے ہوئے انگ نروئے
اس آواز دی ازیب کھچن
اس چانن نے ہلا شیریل دتی
جیوتّ ہو مرجیوڑیا
ہتھ پھڑکے کھچیا دلدلوں
کہندا اٹھ اڑیا
کرناں دے پھہے لائے
ہنیرے دے زخماں تے
دیوے اس جگائے جاکے
موئیاں قبراں تے
روشنی دا اتھاہ سمندر
شکشیئت جادو بھری
سر جیکر کوئی جھکاوے اسنوں
سکی ٹاہنی ہو جاوے ہری
جدوں اس رشم ولّ تکاں
اکھاں چندھآؤن
رومال اس ہتھ ڈھڑایا میرے
اکھوں ہنجھو مکاؤن
نگھّ اسدی گود وچّ
پھگن دی ٹھنڈھ مکی
نرمتا بھرے کمبل تانکے
پریرنا دینو نہ تھکی
