بے انت

بے انت


تیریاں اکھاں وچّ تککے مینوں اپنے لئی پیار دسدا
اوہ سندرتا دے گہنیا مینوں تیرے وچّ سنسار دسدا

توں محبت دا بھریا پیالہ جو کنڈیاں اتوں چھلکدا ہے
ڈیک لاکے جناں وی پی سکناں کدے نہ مکدا ہے
چبھیاں لاواں اس سمندر وچّ اسدا نہ تھاء دسدا

توں موہت دا پہاڑ ہمالیا دے نالوں وی اچا
ایہدی گود ہرکّ پتھر موتیاں نالوں وی سچا
چڑھائی چڑھدے عمر گزردی انت نیڑے نہ دسدا

توں سپّ موہت کیتے عشقے دے جوگیا بین وجا
اپنے سنگیت وسّ کرکے ناگ وانگوں مینوں نچا
کیتا شرابی بولاں نال بے ہوشی وچّ تیرا چاء دسدا

توں کھان ہیں ہیریاں دی قیمتی کوہنوراں دی
اپنا بناکے تینوں سوہنیئے چاہت نہیں حوراں دی
غرق ہو جاواں ڈنگھائی ‘چ اتھے سرگاں دا راہ دسدا

توں حسن دی واٹ لمی پینڈا استوں وی لمیرا
خوش قسمتی ہوویگی میری بہتی جو میل ہویا تیرا میرا
پگھلاؤندا موم بنا مینوں تیری گرمی دا سورج آ دسدا۔