مرجھائے فلّ

مرجھائے فلّ


فلاں تے مرجھاواں آ گیا ہن تاں آجا بہارے نی۔
تیاں وچّ گدھا مٹھا ہویا، بولی پا جا مٹیارے نی۔

طوفاناں نال آلھنے اڈے، بجڑے مرن سپاں دے ڈنگے
کلیاں دے رس توں ویوہیاں تتلیاں دے کھنبھ ہوئے بیرنگے
تھککے چھپ گئے گھنے بدلاں پچھے ٹمکدے تارے نی۔

تیرا پرچھاواں تکّ کے اپنا سہپن سواردی ہر حور
روز سویرے چڑھدا پریوں سورج تیتھوں ادھارا لیکے نور
تریل دا پانی کھیتاں دی ہریالی تے چاندی کھلارے نی۔

بتگھاڑے دے بتاں وچّ درد دی ہنیری کرن وسی
گیتاں نوں الوداع کہہ گئی کوئل جد پنجرے وچّ پھسی
میرے منہ توں غائب ہوئیاں مسکاناں آپ مہارے نی۔

چڑھیا سویرا ہوئی دوپیہری، ڈھل گیا آتھن وی چپّ کرکے
چاننی دی مسیا بنائی وچھوڑے ماریاں نے نینی پھہے دھرکے
ہن تاں بہت اوکھے ہوئے اکلی زندگی دے گزارے نی۔